W poniedziałek, 24 czerwca 2014 w Collegium Maius odbyły się uroczyste promocje habilitacyjne. Wśród uhonorowanych tego dnia osób znalazło się aż czworo pracowników naszego Instytutu: dr hab. Małgorzata Bogunia-Borowska, dr hab. Beata Kowalska, dr hab. Hubert Kaszyński oraz dr hab. Piotr Nowak. Serdecznie gratulujemy sukcesu naukowego, jakim niewątpliwie jest uzyskanie habilitacji. Cieszymy się, że w naszym gronie znajdują się osoby o tak wyjątkowym dorobku.

W promocji habilitacyjnej wziął także udział dr hab. Tadeusz Sozański (UP), który przez lata był związany z Instytutem Socjologii UJ i któremu również składamy szczere gratulacje.

W trakcie uroczystości mowę z podziękowaniami w imieniu doktorów habilitowanych wygłosiła dr hab. Małgorzata Bogunia-Borowska. Poniżej załączamy jej treść.

Jego Magnificencjo, Szanowny Panie Rektorze,
Panie Dziekanie,
Panie i Panowie Profesorowie,
Szanowni Goście,

Spotykamy się dzisiaj w Collegium Maius na uroczystości niezwykłej, która jest ukoronowaniem wielu lat naszej naukowej pracy. Jesteśmy uśmiechnięci i swobodni, uroczyście odziani. Słuchamy wyjątkowych słów na swój temat. Towarzyszą nam bliscy. Radość miesza się z refleksją. Przeżywamy moment ważny i odświętny. Pozwalamy sobie na wzruszenie i odrobinę samozadowolenia. We wspaniałej oprawie i scenerii tego miejsca w sposób wyjątkowy odczuwamy satysfakcję i radość. To moment pełen emocji.

Większość z nas ma jeszcze zapewne w pamięci swoje kolokwium habilitacyjne. Pamiętamy samych siebie stojących przed salą, w której zbierają się przedstawiciele szanownej Rady Wydziału Filozoficznego. Większość z nas odczuwała wówczas ogromny niepokój. Skąd brał się ów lęk? Z odpowiedzialności. Odpowiedzialności za samego siebie, ale także za kolegów, mistrza naukowego, a także w szerszej perspektywie za dyrekcję Instytutu, swój macierzysty zakład, Instytut, pana Dziekana. Każdy z nas miał świadomość jak ważny to moment w naszym zawodowym życiu.

Dzisiaj nasi mistrzowie przekazują nam pałeczkę do samodzielności naukowej. Będą nam wciąż pomagać i współpracować, ale od dzisiaj przyjmujemy na siebie nowe zobowiązanie. Habilitacja to przepustka do samodzielności i jeszcze większej odpowiedzialności. Odpowiedzialności za kolejne pokolenia, za młodych ludzi, za kształt uczelni, za standardy uprawiania nauki, za etos naukowca i wychowanie studentów. Jesteśmy nośnikami kultury najwyższej jakości. To ogromne i poważne zobowiązanie.

Wiele osób na naszej drodze przyczyniło się do tego, że możemy dzisiaj świętować i być na tej uroczystości. Za każdym z nas stoi mentor. Dzisiejsza uroczystość to także święto naszych mistrzów, osób które przez wiele lat towarzyszyły nam w drodze do osiągnięcia samodzielności i pozycji naukowej. Mistrzowie opiekowali się nami i nas wspierali. Każdy z nas wie, ile im zawdzięczamy i jak istotną rolę odegrali w naszym życiu przez lata obserwując nasze dojrzewanie, rozterki i chwile zwątpienia. Dzisiaj, jak rodzice, z dumą i radością świętują naszą naukową dojrzałość.

Praca naukowa to droga niepewna i trudna. Czasami przynosi wiele satysfakcji, a czasem oznacza rozczarowania. Wymaga od człowieka sporej dyscypliny i odwagi, ale także pozwala nieustannie zadziwiać się rozmaitymi zjawiskami, fenomenami, mechanizmami, które występują w świecie. W „Metafizyce" Arystoteles pisał „dzięki bowiem dziwieniu się ludzie obecni, jak i pierwsi myśliciele, zaczęli filozofować. Dziwiły ich początkowo niezwykłe zjawiska spotykane codziennie, później z wolna stawali wobec zjawisk związanych z księżycem, słońcem, gwiazdami i wobec powstania wszechświata". Mimo, że od wieków dziwimy się i próbujemy rozwiązać wiele problemów wciąż jest jednak wiele do zrobienia i wyjaśnienia. Pojawiają się nowe wyzwania, nowe zjawiska, świat i wszechświat ewoluuje. A my tutaj obecni z pokorą dla wiedzy i nauki próbujemy przyczynić się do zrozumienia i wyjaśnienia tych zjawisk. Raz nam się to udaje lepiej, a raz gorzej. Zawsze jednak naszym celem jest dążenie do prawdy.

Każdy z nas przeszedł długą drogę. Za każdym z nas stoją lata pracy, pokonywanie szczebli wykształcenia, godziny spędzone na rozwiązywaniu rozmaitych problemów. Często są to zmagania z własnymi ograniczeniami, walka z czasem, ale także te wspaniałe momenty, kiedy udaje się nam coś odkryć, zanalizować. Gdy pojawia się rozwiązanie, idea lub myśl. Te momenty są bezcenne i sprawiają ogromną radość.

Z szacunkiem i dumą przyjmujemy skierowane dzisiaj do nas słowa i tytuły pragnąc dalej pracować najlepiej jak potrafimy na rzecz naszej wspólnoty, naszej Alma Mater Jagiellonica. Teraz jeszcze silniej na naszych barkach spoczywa odpowiedzialność za upowszechnianie wartości fundamentalnych dla wspólnoty uniwersyteckiej takich jak solidarność, odpowiedzialność, kultura, szacunek czy relacyjność i wspólnotowość.

W wyjątkowym i symbolicznym roku 650-lecia jubileuszu istnienia naszej Alma Mater stanęliśmy w szeregu samodzielnych pracowników nauki. Tym bardziej zobowiązuje nas to do szerzenia fundamentalnych wartości tej uczelni. Osiągnęliśmy wysoką pozycję naukową, tym bardziej nie możemy spocząć na laurach, ale z pokorą i siłą podejmować kolejne wyzwania pamiętając, że naszymi starszymi wyjątkowymi kolegami były między innymi takie postacie jak król Jan Sobieski, Mikołaj Kopernik, Jan Długosz, Andrzej Frycz Modrzewski, Jan Kochanowski, Piotr Skarga, Stanisław Wyspiański, Karol Wojtyła czy Wisława Szymborska. Jesteśmy częścią wielowiekowej tradycji. To powód do dumy, ale zarazem pokory. To wielka motywacja do dalszej pracy i poważne zobowiązanie.

Pragnę złożyć podziękowania Jego Magnificencji Rektorowi, panu Dziekanowi, dyrektorom Instytutów Socjologii i Filozofii, naszym wspaniałym opiekunom i mistrzom, wszystkim paniom i panom profesorom, a także pracownikom dziekanatów, sekretariatów socjologii i filozofii, pracownikom bibliotek i administracji, którzy życzliwie przez długie lata towarzyszyli nam w zawodowych zmaganiach. Dziękuję naszym koleżankom i kolegom z pracy, którzy często aktywnie uczestniczą w procesie twórczym przez jaki przechodzimy. Ich pomoc jest bardzo cenna. Praca tych wszystkich członków wspólnoty przyczyniała się i przybliżała nas każdego dnia do dzisiejszej uroczystości.

W naszym życiu są też osoby, które od lat obserwują nasze zmagania naukowe. Towarzyszą nam każdego dnia. Bez ich wsparcia i cierpliwości, wyrozumiałości i miłości wiele planów nigdy by się nie zrealizowało. Pragnę podziękować wszystkim naszym wspaniałym rodzicom, małżonkom, partnerom życiowym, rodzinom i przyjaciołom za swoją wspierającą i nieocenioną obecność każdego dnia. Dzisiejsza uroczystość jest także ich świętem. Dziękujemy Wam z całego serca.

[autorką tekstu podziękowań jest dr hab. Małgorzata Bogunia-Borowska]