Komitet Badań nad Migracjami Polskiej Akademii Nauk opublikował raport pt. "Społeczne skutki poakcesyjnych migracji ludności Polski", którego koordynatorką i współautorką jest prof. Krystyna Slany. Przypominamy także, że Pani Profesor pełni funkcję wiceprzewodniczącej KBnM PAN i przewodniczącej Sekcji Badań nad Współczesnymi Migracjami.

[fragment raportu]

W 2014 roku upływa 10 lat od akcesji Polski do Unii Europejskiej (UE) i zapoczątkowanego w tym czasie sukcesywnego otwierania się europejskich rynków pracy dla Polaków, co wywołało falę masowej emigracji, nierzadko określanej mianem exodusu. Migracje objęły głównie ludzi młodych, o dość wysokich kwalifikacjach, pochodzących częściej z miast niż z obszarów wiejskich i częściej aniżeli przed akcesją z określonych regionów (np. z województwa kujawsko-pomorskiego i zachodniopomorskiego). Z szacunków GUS bazujących na wynikach spisu ludności z 2011 roku (NSP 2011) wynika, że 1 kwietnia 2011 roku około 1 565 tys. stałych mieszkańców Polski przebywało czasowo za granicą rok lub dłużej, a 2 017 tys. – co najmniej trzy miesiące. Prawie 80% emigrantów czasowych pozostawało zatem poza Polską dłużej niż 12 miesięcy, a więc było stałymi rezydentami krajów przyjmujących. W 2007 roku, tj. trzy lata po akcesji, za granicą przebywało 2 270 tys. osób, czyli najwięcej w historii najnowszych migracji. Zdecydowana większość emigrantów (1 670 tys.) wyjechała do krajów członkowskich Unii Europejskiej, z czego najliczniej do Wielkiej Brytanii (625 tys.), Niemiec (470 tys.), Irlandii (120 tys.) i Holandii (95 tys.). Polska nadal pozostaje krajem emigracji netto, gdyż odpływ mieszkańców zdecydowanie przewyższa napływ cudzoziemców oraz Polaków powracających z zagranicy. Jednocześnie jest krajem o długich tradycjach migrowania, a migracja ekonomiczna i polityczna wpisana jest w historię wielu społeczności lokalnych i regionów oraz losy wielu pokoleń i rodzin. Znamienna dla Polski jest zatem trwałość procesów emigracyjnych, dokonujących się pod wpływem zróżnicowanych mechanizmów, uwarunkowań i procesów społeczno-politycznych. Migracje poakcesyjne w sposób bezpośredni należy jednak rozpatrywać w odniesieniu do odpływu zagranicznego w okresie transformacji systemowej. Wyjazdy zagraniczne były wówczas w dużym stopniu odpowiedzią na wysokie koszty transformacji – zwłaszcza związane z bezrobociem – które dotknęły wiele grup społecznych. Restrukturyzacja gospodarki pobudziła migracje, wypychając na zagraniczne rynki pracy nadwyżki siły roboczej. Przystąpienie Polski do Unii Europejskiej okazało się jednak bezprecedensowym wydarzeniem, gdyż otworzyło rynki pracy państw europejskich dla przeciętnego obywatela Polski.

Więcej na http://www.kbnm.pan.pl/