M. Nóżka, Społeczne zamykanie (się) przestrzeni. O wykluczeniu, waloryzacji miejsca zamieszkania i jego mentalnej reprezentacji, Scholar, Warszawa 2016.

Autorka omawia w książce problematykę wykluczenia w ujęciu szerokiej interdyscyplinarnej metodologii, na podstawie bogatej literatury przedmiotu i wyników pionierskich badań własnych przeprowadzonych w polskich enklawach biedy. Na uwagę zasługują m.in. ciekawe wnioski płynące z analizy postrzegania przestrzeni przez osoby badane i wielowątkowa interpretacja ich wypowiedzi i rysunków (tzw. map mentalnych). Wykluczenie w zmiennej perspektywie wykluczający–wykluczani wzbudzać może skrajne emocje: entuzjazm wygranej, spokój z powodu odsunięcia zagrożenia, gniew w obliczu nierówności, smutek odrzucenia, lęk przed skrzywdzeniem, traumę eksterminacji. Wielość znaczeń, manifestacji, konsekwencji wykluczeń pobudza poznawczo, wyzwala reakcje: od afirmujących zjawisko wyjaśnień po ideologiczną walkę z nierównościami. Wykluczenie jako życiowe doświadczenie i społeczna pozycja to także zmienna wpływająca na sposób widzenia siebie i innych, otaczającego świata, w tym najbliższej okolicy, będącej miejscem zamieszkania i codziennych aktywności. I to właśnie wiedza osób doświadczających wykluczenia w różnych jego aspektach dotycząca zamieszkiwanej okolicy, zakodowana w formie map mentalnych, stała się przedmiotem mojego szczególnego zainteresowania.